Altijd spannend om een nieuw persoon te leren kennen, nietwaar? Zeker als je niet lekker in je vel zit. Laat me daarom iets over mezelf vertellen.

Wie nu naar mijn leven kijkt, zal zeggen: "Die heeft het leuk voor elkaar! Getrouwd, drie geweldige dochters, eigen zaak, huis, auto en een hoofd waar de welvaart van af straalt." ;-) En dat kan ik zeker niet ontkennen, maar wat je niet ziet, is HOE dat allemaal zo gekomen is. Ik verzeker je dat het niet zonder slag of stoot en met veel vallen en opstaan is gegaan. Vooral omdat elke periode in een mensleven anders is en daardoor haar eigen uitdagingen kent.

Rond mijn 17e kampte ik maanden met depressie, omdat ik tegelijk met de druk van het behalen van mijn schooldiploma ook bezig was met het vinden van mijn eigen identiteit. Als je daarbij de onvoorwaardelijke steun hebt van liefhebbende ouders kan dat al lastig genoeg zijn, maar als dat ontbreekt, dan wordt het pas echt een uitdaging, die je volledig kan uitputten. Zeker als je veel en tot laat uitgaat en er slechte gewoonten op na houdt.

Ook rond mijn 28e heb ik enkele jaren een depressie gehad. Maar de redenen daarvoor waren op z'n minst merkwaardig te noemen. Ik was geslaagd voor Nederlands Recht, had een eigen stekkie, leuke vriendenclub, tal van hobby's en alle vrijheid van de wereld. Dus hoe dan? Nou, door een bizarre, maar veel voorkomende combinatie van te veel ontspanning en te veel spanning. Na jaren van school en studie mocht ik van het ene op het andere moment opeens zelf bepalen waarmee ik mijn leven ging indelen: ging ik werken, even een jaartje niks, wat reizen... En omgekeerd had ik last van hooggespannen verwachtingen, zowel van anderen als van mezelf. Want de wereld lag voor me open, dus wat ging ik doen met mijn verworven kennis en kunde?

Oh, en om het nog interessanter te maken, wilde ik in die fase van mijn leven niemand teleur stellen en iedereen helpen. Achteraf gezien vermoed ik vanwege een onbewuste drang om mijn bijna onbeperkte vrijheid zo nuttig mogelijk in te vullen. Een nobel streven, maar het putte me wederom volledig uit.

Uiteindelijk heb ik een aantal knopen doorgehakt en daardoor ging het vanaf mijn 35e beter met me. Niet geweldig, maar absoluut beter. Ik leerde mijn vrouw kennen, kreeg kinderen en had mijn eigen onderneming. Ik was voorzitter hier, bestuurder daar en maakte me nuttig als EHBO'er. Kortom: jongleren met verantwoordelijkheden voor gevorderden zonder ooit écht vakantie te hebben (want vader en eigen baas ben je non-stop bezig). Even dreigde een burn-out, maar dat heb ik gelukkig weten te voorkomen. Hoe ik dat heb gedaan, voert op dit punt te ver, maar ik vertel het je bij gelegenheid graag.

Vanaf mijn 50e heb ik echter besloten om betere en gezondere keuzes te maken. Of zoals ik het in mijn eigen woorden noem: te streven naar een genoeggulluk leven. En dat lukt aardig. Daarom onder andere gekozen voor een carrière als professioneel coach door een post-HBO opleiding daarvoor te gaan volgen. En dat maakte me enthousiast. Reuze-enthousiast! De eerste maanden ging ik knallend door die opleiding, nam alle kennis gretig in me op en oefende me op medecursisten en oefen-coachees he-luh-maal suf ...tot ik opeens zonder 'brandstof' kwam te staan. Wat was dat nu weer? Ah, flame-out, maar dat duurde gelukkig niet lang, omdat ik het lek snel boven water had: een onbalans in positieve spanning oftewel te veel van het goede.

En nu kijk ik vol goede moed en met fris vertrouwen de toekomst in, waarin ik hopelijk tot ver na mijn pensioengerechtigde leeftijd jou en anderen mag coachen met vergelijkbare problemen van stress, overspannenheid, burn-out, compassion fatigue, depressie, flame-out en bore-out.

Dus als je het zat bent om constant (te) moe te zijn, weer in de kracht van je leven wil staan en je mij als coach een geschikte peer vindt, knoop gerust een praatje met me aan en dan hoor ik graag alles over jou!